Waar heb ik mijn stevige werkhandschoenen nou gelaten? Ah gelukkig, hier liggen ze. Ik heb ze vandaag echt nodig als we met collega’s en Jonge Rewilders een nieuw ARK-perceel gaan onthekken in Zuid-Limburg. Tenminste, dat zijn de instructies. Emmer... check, nijptang en klauwhamer... check, grote takkenschaar… check, thermoskan koffie mee… dubbelcheck.
In robuuste buitenkleding, met stevige wandellaarzen aan en een goed gevulde rugzak met de juiste attributen vertrek ik vroeg.
Het lijkt wel op een vakantieritje. Steeds dieper toer ik het glooiende heuvelland in. Vlak voordat ik België in rijd is de bestemming bereikt. Op een parkeerplaats in Noorbeek ontmoet ik de ploeg van de dag: Jonge Rewilders uit Nederland en België en collega's van ARK
Verbinding tussen mensen en natuurgebieden
Sommigen hebben al eerder zo’n dag meegemaakt, maar voor de meesten is het de eerste keer. Je proeft het enthousiasme. Bij het perceel worden we binnen het raster geleid en als schaapjes ingesloten. Zo voelt dat dus...
ARK heeft deze heuvel van 18 hectare bij Noorbeek onlangs aangekocht als verbinding tussen natuurgebieden het Noordal in Nederland en Altenbroek-Schoppemerheide in België. Het was voorheen agrarisch gebied. De laatste tijd stonden er schapen.
“Maar vandaag mogen wij het teruggeven aan de natuur en dat vieren we met vlaai”, zegt projectleider Imke. Ze tovert een vlaai uit haar tas. Terwijl wij smullen van deze Limburgse lekkernij vertelt ze over dit gebied dat onder haar hoede de komende jaren wilder en natuurlijker mag worden.
Open landschap biedt kansen voor natuur
Het gras wordt de komende twee jaar nog gemaaid en afgevoerd. Dat is winst voor verkopende boer en voor de natuur. De intensieve bemesting stopt namelijk wel. Geleidelijk zal er kruidenrijker grasland ontstaan. Na die twee jaar komen er Galloway runderen te grazen. Zij kunnen zich jaarrond zelf redden en houden het landschap open en gevarieerd. Daar knapt de vegetatie van op en dat biedt weer kansen voor vogels, reptielen, amfibieën en zoogdieren. De das is al duidelijk aanwezig in dit gebied. Op verschillende plekken zien we gegraven poortjes onder het raster door. Die heeft het straks een stuk makkelijker. De kans is groot dat ook de wilde kat gaat profiteren van deze natuurlijke verbindingszone, denkt Imke.
Ik onthek, jij onthekt, wij onthekken
Maar nu gaan we hekken weghalen! De schapenrasters mogen weg en er komt een speciaal raster voor grote grazers om het perceel. Wilde dieren kunnen dat makkelijker passeren. Met klauwhamer en nijptang trekken we de krammen uit de palen. Daarmee komt het schapenraster los. Het is belangrijk om de krammen zorgvuldig te verzamelen in de emmer. Daarmee voorkom je dat dieren erin gaan staan of erger, dat runderen ze inslikken.
“Ik was bang dat ik hier niet sterk genoeg voor zou zijn, maar met wat moeite lukt het me gelukkig toch”. Opgelucht kijkt een stralende Jonge Rewilder me aan. Boven ons cirkelt een torenvalk, net of hij wil checken wat er allemaal in zijn gebied gebeurt vandaag.
Het werken op een helling valt ons toch zwaar en uit de taaie eikenhouten palen laten die krammen niet makkelijk los. Pollen brandnetels houden de rasters aan de grond en het gaas is stug. Ik doe al gauw mijn jas uit en ik zie anderen hetzelfde doen. Langzaamaan krijgen we de slag te pakken. Waar we in tweetallen begonnen, groeperen we ons nu steeds meer om het hekwerk uit de grond te sleuren. De rollen gaas stapelen we op bij de ingang van het perceel.
Bezweet verzamelen we ons voor de lunch. We ploffen neer in het gras. Tevreden kijken we naar het hoger gelegen deel waar het raster al weg is.
“Het is heerlijk werk en ook goed om te zien dat je werk meteen effect heeft”, zucht een Jonge Rewilder. Als om die opmerking te ondersteunen stappen er vanuit de bosrand vier runderen het perceel in. Ze zijn ontsnapt uit een ander weiland. Ze komen even kijken of het gras bij de buren groener is en sjouwen en grazen op hun gemak een rondje. Ze komen zelfs even nieuwsgierig bij ons buurten. Hettie – programmatrekker van het Drielandenpark - heeft de boer al gebeld en alleen met lekkere brokjes weet hij de runderen weer naar het juiste weiland te leiden. De stier en de koeien hebben ons even laten zien wat open grenzen voor dieren betekenen.
We laten het landschap over aan de natuur
Na de lunch verwijderen we het raster aan de kant van het bos. Daar vormen de brandnetels een nog grotere uitdaging. Maar met wat extra mensen lukt het ook daar om een groot deel van het raster al weg te halen. Aan het eind van de middag verzamelen we onze spullen en lopen weer richting de parkeerplaats. De laatste rollen gaas worden bij de stapel gerold. “Een volgende keer doe ik graag weer mee” verklaart één van de jongeren. “Voor mij is het een welkome afwisseling voor het werken achter mijn beeldscherm” verzucht een student. “Even lekker buiten aan de slag” valt een ander bij. Wij weten nu wat onthekken is! Laat nu de natuur het maar overnemen.
Wil je ook een keer meedoen aan één van onze activiteiten? Hou dan de agenda op onze site in de gaten.